Reflecties na het lezen van zijn jongste boek
Soms overvalt me een gevoel van spijt omdat ik het Italiaans niet machtig genoeg ben om boeken te lezen die in die lyrische taal geschreven zijn.
Dat had ik ook weer tijdens het lezen van de jongste roman van Paolo Giordano.
In de Nederlandse vertaling zijn hier en daar zijn woorden geslopen die we in Vlaanderen nooit in de mond nemen, maar gelukkig wel herkennen. Los daarvan, felicitaties aan de vertalers.
Toen een decennium geleden zowat iedereen vol lof was over het debuut van Paolo Giordano, holde ik naar de winkel voor zijn roman ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’. In dat boek kwam zijn enorme talent om gevoelens te vertalen naar papier al naar voren. Zelfs na het omslaan van de laatste pagina bleef de eenzaamheid van de hoofdpersonages nazinderen.
Ik las zijn twee volgende romans en was ontroerd, verbaasd, onthutst.
Vanochtend las ik de epiloog van zijn nieuwste roman (uit 2018). Ik was er een week geleden in beginnen lezen. Vandaag leek het of die week zich uitspande over twee decennia. Twintig jaar waarin vele levens geleefd werden. Krachtige wervelwinden met tussendoor lange periodes van traagheid en van stilte, doodse stilte zelfs. Een kluwen van personages doch elk eenzaam op zijn manier.
Ik stond naast hoofdpersonage Teresa, op de broeierige grond tussen de olijfbomen in de hak van Italië. Ik was erbij toen ze probeerde verloren jaren te reconstrueren. Bij haar radeloosheid en haar opveren. Ik kon de hitte voelen van de zomerdagen en de bittere kou van het ijs.
Het boek is uit en ik ben vol bewondering.
Bewondering over hoe de auteur erin slaagt is om verschillende werelden te creëren die hij naadloos in elkaar laat vloeien. Over de manier waarop hij zijn personages uitdiept, waarop hij geen enkele emotie schuwt en alles bespreekbaar maakt.
Wat ik meeneem uit dit boek is de liefde die Paolo Giordano in dit werk legde. De liefde in al zijn vormen, ook die voor het leven.
Dit boek gaat eerstdaags terug naar de bibliotheek maar ik haal daarna een ander exemplaar in huis. Om het dichtbij te hebben en zo nu en dan iets te herlezen. Om zoveel meer details te ontdekken nu de ontdekking van het einde niet meer van belang is.
‘De hemel verslinden’ staat vanaf nu in mijn top drie van de meest beklijvende boeken die ik dit jaar las.
Na het schrijven van dit stukje, ontdekte ik dit interview met Paolo Giordano op de Boekenbeurs vorig jaar.
Daarin stelt hij “(…) naast ontmoetingen kunnen alléén boeken mensen echt veranderen.” Een man naar mijn hart. 😊
En ook: “Ik wilde geen afscheid nemen van die wereld. En dat is een heel kostbaar gevoel voor een schrijver. Je hoopt dat je eigen lezers ook zo’n gemis voelen als ze jouw boek wegleggen.” Naar mijn gevoel is hij erin geslaagd om dat gemis bij zijn lezers op te roepen. Bij mij alvast wel. Je weet dat het verhaal eindigen zal maar je wilt dat het nog even blijft duren. Nog even …
Voor wie nog meer wil zien en lezen over de auteur is er nog de pagina op de website van Lang zullen we lezen.
