Nu overkwam het me weer
Ik bladerde door de vier Magazines die Limburgs Landschap vzw in 2020 uitbracht, op zoek naar een stukje informatie. En plots zag ik hem daar staan: mijn naam. In de colofon, links onderaan op pagina 3.
Ik was verrast. Wat vreemd is, want sinds januari 2020 schrijf ik als vrijwilliger artikels voor dit magazine. En toch, mijn naam daar zo zien staan, dat deed me iets.
Dat deed me veel zelfs want op dat moment herinnerde ik me een wens die jarenlang in sluimermodus vertoefde.
Op dagen waarin ik door natuurmagazines bladerde, geboeid door wat ik zag en las, was die wens er soms. Maar even vlug was hij weer vergeten. Op de achtergrond geraakt, niet van belang (niet nu).
Ik wou graag een stukje schrijven, of meerdere stukjes, voor een tijdschrift van een Vlaamse natuurorganisatie (een voorkeur had ik niet). Nadien mijn naam ontdekken in de colofon. En trots zijn, omdat ik met mijn stukje de lezers van het tijdschrift mocht informeren of zelfs inspireren.
Er zijn twee soorten wensen
Zo ervaar ik het toch.
Wensen (of dromen) die helder zijn en van geen wijken weten. Doelgericht werk je aan de realisatie ervan. En wensen die zelden aan de oppervlakte komen maar die mogelijk nog meer invloed uitoefenen op je handelen. Onbewust.
Toen ik mijn naam opmerkte, onderaan op pagina 3, realiseerde ik mij dat ik dit jarenlang gewild had. Nochtans was het niet vanuit die wens of gedachte dat ik mij indertijd als vrijwilliger had aangemeld. Maar de uitkomst was hetzelfde.
Ik ben er trots op, dat ik mag meewerken aan het Magazine van Limburgs Landschap. Dat ik in gesprek mag gaan met mensen die gepassioneerd zijn door natuur. Dat ik hun verhalen mag neerschrijven. Ik doe dat graag. Heel graag! 🙂
Begin maart 2021 ligt het volgende Magazine in de bus bij leden van natuurvereniging Limburgs Landschap vzw.
Ben jij nog geen lid? Voor slechts 15 euro breng je daar verandering in.
Zo help je mee aan het creëren en beschermen van meer natuur in het Limburgse landschap.