Op 1 februari om iets over drieën, zwevend tussen droom en waak, realiseer ik mij voor ‘t eerst: het zijn altijd de verhalen.
In mijn hoofd ontspint zich daarna een verhaal dat ik me bij het ontwaken vier uur later amper nog herinner. Maar de essentie blijft overeind.
Ik besef wat de aanleiding is voor deze nachtelijke gedachte. Of is het eerder dit nachtelijk gevoel?
Het is de erfgoedwandeling in Hoelbeek van de vorige dag. Vier uur lang dwalen over verkavelingswegen en glibberige bospaden. Langs kerk, ruïne en kasteel. Langs kruis, bos en park. Zoveel creaties van mensenhanden, zoveel bronnen van verhalen.
Zoals dat van wereldberoemd Hoelbekenaar René Vivario, professor in de medische scheikunde. Gehuwd met de dochter van een ridder die daarenboven ook paus was van het spiritisme.
Of dat van het ijzeren kruis aan de rand van domeinbos Groenendaal, het kruis van de zwarte lieve heer. Vier zinnen op het infobord, over de jongste zoon van de kasteelheer, wakkeren mijn nieuwsgierigheid aan en roepen vragen op. Wie, wat, waar, wanneer? En hoe?
Die zinnen en korte verhalen zijn snippers van een geleefd leven. Maar hier, onderweg in dorp en bos, komen ze weer even voor mijn ogen tot leven, de mensen die reeds lang verdwenen zijn maar wiens verhalen nog steeds verteld worden. En zolang hun verhalen bestaan, leeft een stukje van hen voort tussen ons.
Het zijn altijd die verhalen, kort en lang,
van mensen van vroeger en nu.
De verhalen die ik wil opdelven, sprokkelen, neerschrijven, mee helpen bewaren en delen.
Als ankerpunt of als bron van inspiratie en vreugde, voor mensen van vandaag en later.
Het stukje dat ik schreef over de Erfgoedwandeling in Hoelbeek en Waltwilder, deelgemeentes van Bilzen, ontdek je op Verwonderhoekje.be.