In juli 2019 waren Hans Stockmans en ik op bezoek bij Marieke Van Coppenolle, om het bijzondere project Robur op Den Eik vast te leggen in woord en beeld. Sindsdien hadden we al vaak gezegd dat we dat bezoek nog eens moesten overdoen.
In februari 2022 stelde Marieke me voor om een netwerkwandeling te organiseren in het gebied van de Visbeekvallei. Qua afstand vond ik het wat ver maar ik ging graag in op Mariekes andere uitnodiging, om mij rond te leiden in dit wandelgebied vlak bij Robur. Ik vroeg daarvoor ook Hans mee, en mijn man Stef.
Dit verhaal kadert in de reeks ‘Kijk eens hier – Positieve verhalen in beeld gebracht’.
Beelden: Hans Stockmans. De volledige beeldreportage vind je terug op de website van Hans. Het verhaal hieronder wordt geflankeerd door enkele sfeerbeelden.
Weerzien met Marieke en Robur
Op 5 maart 2022 hobbelen we in Gierle over het stoffige zandpad tot aan het laatste open stuk waar sinds 2015 Robur verrijst. Herinneringen aan ons eerste bezoek, in de zomer van 2019, komen spontaan bovendrijven.
Het is een heel hartelijk weerzien met Marieke Van Coppenolle. Zij is de hoeder van Robur op Den Eik, een ecologisch hobbithuis. In 2012 stortte Marieke zich in een meerjarenproject, waar ze naar eigen zeggen niet om vroeg maar dat ze in haar schoot geworpen kreeg. Ze verwelkomde het idee en gaandeweg ook het vele werk.
Verandering omarmen
In 2020 zou Marieke de eerste gasten van Robur verwelkomen. Ze zou het project daarna met een gerust hart overdragen aan een vzw en haar nomadenbestaan weer opnemen. Maar toen kwam de pandemie. “Ge moet elke verandering in de planning omarmen”, zei Marieke in 2019. Ze deint nog altijd makkelijk mee op de golven maar ze voelt ook dat ze fysiek moet inbinden soms. Ze is geen vijftig meer.
“Robur is nog niet af”, zegt Marieke vandaag. Er moet nog gepleisterd worden, geschilderd en zelfs al gerestaureerd. Mij valt het niet op. Ik heb geen oog voor wat er nog niet is. Wat er wel is, vind ik al heel veel. Verwarming, sanitair, een gerieflijke keukenhoek, twee slaapkamers, en in het midden van de leefruimte: een pracht van een houten tafel met inscripties in elfentaal.
De ziel van de plek
We staan in het hobbithuisje, omringd door hout van dennen die decennialang op deze plek leefden en groeiden. Hun hout werd gebruikt in de constructie van Robur, in de meubels, tot in de decoratieve elementen toe. En aan alles hier kleeft een verhaal, ontdekken we. Robur is de hoeder van Mariekes herinneringen aan bijzondere mensen, ontmoetingen en momenten.
Dit huis en deze plek kregen hun vorm dankzij de hulp van velen (vakmensen, sympathisanten, vrijwilligers en donateurs) en elkeen die hier passeerde liet een stukje van zichzelf achter en zorgde zo mee voor de bezieling.
Wandelen in de Visbeekvallei
We trekken naar buiten, naar de Visbeekvallei. Onderweg wijdt Marieke ons in in de gebeurtenissen van de voorbije jaren op Den Eik en in het leven in haar ‘bus’ .
Een groep wandelaars komt ons tegemoet op een smal bospad. Een van hen merkt plots op: “Ik ken u van tv.” We lachen hartelijk om zijn reactie. “Dat overkomt me dikwijls”, zegt Marieke. Sinds ze af en toe in beeld komt in het tv-programma ‘Don’t Worry, Be Happy’ op Play4, wordt ze vaak herkend. “Dat waait wel weer over na de laatste aflevering”, zegt ze. Wat Marieke verrast, is dat ze anderen inspireert met wat ze vertelt en toont op tv. Dat leidt soms onverwacht tot diepzinnige gesprekken met mensen die haar pad kruisen.
We wandelen verder. Geen wolkje aan de lucht vandaag. De zon krijgt alle kansen om te schijnen. Een tijdlang kijken we uit over een waterplas waar een grote zilverreiger de show steelt. Zijn slanke, witte lijf reflecteert prachtig in het strakke wateroppervlak.
Toekomstplannen voor Robur
Marieke kijkt hoopvol naar de toekomst. Ze doet de plannen uit de doeken terwijl we verder stappen.
De vzw die voor het beheer van Robur op Den Eik zal zorgen, bestaat sinds 2017 en werd in 2018 door de Koning Boudewijnstichting erkend als ‘goed doel’. Dit jaar wordt ze opnieuw vormgegeven. Als alles volgens plan verloopt, kan Marieke het project loslaten in het voorjaar van 2023 en haar leven opnieuw omruilen voor een nomadenbestaan.
Dan kan ook het doel gerealiseerd worden waarvoor Robur gebouwd werd: een tijdelijke leefplek bieden aan mensen met burn-out die nood hebben aan stilte en verbinding met de natuur. Zelfs als dat doel om allerlei redenen niet gerealiseerd zou worden, dan nóg heeft Robur een doel gehad want velen die hier passeerden, ervaarden de positieve impact ervan op hun leven. Zo schreef een vrijwilliger ooit in het gastenboek dat het verblijf op Den Eik zijn leven veranderd had.
Na de wandeling scharen we ons met z’n vieren om de houten tafel. Voor thee, koffie en koekjes, en voor meer verhalen over wat was en is, en wat mooi meegenomen zou zijn als het nog komen zou.
Vandaag is Marieke, in alle eenvoud, een contente mens.
Tijdens het vorige bezoek vertelde Marieke ons over haar pelgrimstocht, het nomadenbestaan en haar nauwe verbondenheid met bomen. Ze schetste het ontstaan van Robur op Den Eik en haar eigen rol in het project. Het volledige verhaal vind je hier.
