Ontvang je dit blogbericht per mail en wil je ook mijn nieuwe blogberichten lezen? De verzending van mails via mijn website stopt binnenkort. Abonneer je daarom hier op mijn nieuwsbrief.
“Schrijf een opstel over de dag waarop je jouw idool ontmoet.” Die opdracht kregen we van de leerkracht Nederlands. Ik moet 14 of 15 jaar geweest zijn en op de fiets naar huis al koortsachtig zoekend naar wat ik schrijven kon. Hoe zou zo’n dag eruit zien? Hoe kon je het fixen om je idool te ontmoeten eigenlijk? Zou hij míj wel willen ontmoeten? Zelfs met al mijn verbeeldingskracht kon ik er mij moeilijk een voorstelling van maken.
Vanochtend, onmiddellijk na het ontwaken, kwam deze herinnering bovendrijven. Misschien had ik er zelfs over gedroomd. Aanleiding was de documentaire ‘Everything is Possible’ over Simple Minds, een band die wij vroeger altijd ‘de Simple Minds’ noemden. Deze film bekijken was het hoogtepunt van mijn nieuwjaarsdag.
De jaren ’80
In de jaren ’80 waren de twee grootste bands U2 en Simple Minds. Zo leek het wel bij ons op school. Ik herinner me dat me als tiener vaak gevraagd werd om te kiezen tussen de twee, en hoewel ik U2 een heel goede band vond, koos ik telkens resoluut voor Simple Minds. Waarmee ik me nog minder populair maakte, want hoe kon je daar nu fan van zijn?
Het waren wereldsterren die op de grootste festivals optraden, maar binnen mijn directe omgeving nog niet doorgebroken waren. Dus werd ik een vurig ambassadeur.
Ik weet niet wanneer ik voor het eerst van hen hoorde. Mogelijk bij een vriendin wiens zus het album ‘New Gold Dream’ had. Ik herinner me dat ik in de bibliotheek/mediatheek in Genk ‘Book of Briljant Things’ haalde, hun album uit 1984. En toen in 1985 ‘Once upon a Time’ uitkwam, kocht ik mijn allereerste elpee.
Die plaat heb ik grijs gedraaid, telkens als ik even alleen thuis was. Ik ging helemaal op in de teksten en de muziek. Beide waren zo anders dan al het andere dat ik kende, en ze resoneerden heel sterk met me. Dit was wat ik nodig had in deze moeilijke fase van mijn jeugd. Het lijkt pompeus om hier te schrijven, maar die plaat heeft echt mijn leven gered.
Ook in ‘85 was er Live Aid. De hele dag heb ik doorgebracht voor de TV (tot grote frustratie van mijn ouders) om maar niets te moeten missen van dat event waar de grootste namen optraden, ook Simple Minds. Daar brachten ze voor het eerst ‘Ghost Dancing’ en nadat ik er gisteren weer een stukje van hoorde, bleef het urenlang door mijn hoofd spoken. Geweldig nummer!
Ik zag hen één keer live. Mijn ouders hadden me tickets cadeau gedaan voor mijn 18e verjaardag en ze waren er zelf ook bij op dat concert. Al bleven zij wel veilig op de tribune zitten, terwijl ik ergens in de voorste rijen meefeestte. Drie dagen later ben ik weer op aarde geland.
‘Everything is possible’, de documentaire
Het was fijn om Jim Kerr en Charlie Burchill te zien in de documentaire. Ze raakten bevriend in 1967 en maken al 45 jaar samen muziek. Het was fijn om hen te horen praten over hun jeugdjaren, het begin van hun muziekcarrière, de successen en mindere tijden. Over de mensen die hen omringden, de keuzes die ze maakten, de doelen die ze steunden en meer zichtbaarheid gaven.
In de documentaire werden foto’s getoond die ik herkende omdat ze volgens mij ooit in Joepie stonden, dat jongerentijdschrift dat ik alleen kocht als er iets over Jim Kerr instond. Hij was mijn idool, zeiden anderen dan, al vond ik dat woord nooit passend. Idolen verafgoodde je, en bij mij was die liefde zuiver platonisch, vond ik. Jim Kerr was een gewone man die wel geweldig goeie muziek maakte en heel cool was tijdens optredens met zijn fantastische dance moves. Maar een idool, nee.
Dat opstel over de ontmoeting met mijn idool kwam er wel. Zij het dat het verhaal in mijn ogen totaal niet geloofwaardig was. Daarom verpakte ik het maar als droom. Ik herinner me niet meer of de leerkracht dat wist te appreciëren.
Ik vertel dit verhaal omdat het een belangrijk deel uitmaakt van mijn leven. De muziek van Simple Minds was vele jaren lang een bron van energie en grote vreugde. Toen iedereen voor U2 bleek te zijn, omdat dat zoveel cooler was, bleef ik mijn liefde voor die andere band verkondigen. Ik was nooit zo’n meeloper. Bijna veertig jaar later krijg ik nog altijd kippenvel als ik de muziek van Simple Minds hoor. Wat zijn ze toch goed!
Heb jij een gelijkaardig verhaal, over deze of een andere band?
Je kunt de documentaire ‘Everything is Possible’ (2023) bekijken op VRT MAX tot en met 22/02/25.
