Toen ik Verhaallijnen opstartte, had ik net een freelance overeenkomst ondertekend bij een voormalige werkgever: Mediahuis. Daar had ik bijna tien jaar lang op de advertentiedienst gewerkt, tot ik in 2016 besloot een sabbat(half)jaar te nemen en ondertussen een carrièreswitch voor te bereiden.
Begin 2017 startte ik als regioreporter voor de GoedNieuwsKrant van Het Belang van Limburg. Ik was op de hoogte van wat er van mij verwacht werd, maar wist nog niet hoe ik de dingen concreet zou invullen.
Ik had altijd achter de schermen van bedrijven gewerkt en had mij daar goed bij gevoeld. In gezelschappen, en telkens wanneer ik nieuwe mensen ontmoette, keek ik graag de kat uit de boom.
Als reporter moest ik uit mijn schulp komen en op zoek gaan naar de goednieuwsverhalen van mensen, tijdens evenementen en andere lokale initiatieven in mijn gemeente. Héél spannend, maar ik had er heel veel goesting in.
De eerste stappen
Het allereerste verhaal blikte ik in op bekend terrein. ’t Bokje, de plaatselijke natuurvereniging, zou populieren kappen die sinds de zomerstorm van 2016 krom stonden. Waarom die bomen gekapt moesten worden, herinner ik me niet meer, maar wel dat de sfeer daar in het natuurgebied snel gemoedelijk werd en dat de spanning voor dat eerste interview gelukkig ook snel afnam.
Stap 1 was gezet. Thuis typte ik de tekst uit. Hij werd herwerkt en verstuurd naar de krant. Ook de foto die ik gemaakt had, stuurde ik door. Eerste klus geklaard!
Een jaar vol verhalen
Elke week trok ik er opnieuw op uit, met mijn notitieboekje, gsm (voor de audio-opname) en fototoestel.
Ik ben vergeten hoeveel mensen ik dat jaar interviewde en hoeveel foto’s ik maakte.
Ik weet niet meer hoeveel warme bedankjes ik kreeg van mensen omdat zij hun verhaal vertellen mochten, hun activiteit in de schijnwerpers zetten konden of hun foto in de krant kregen. Elk bedankje deed zoveel deugd.
Dankzij die freelance opdracht als regioreporter leerde ik:
- Dat mensen, op een enkele uitzondering na, heel graag hun verhaal vertellen;
- Dat ik heel erg genoot van het luisteren naar die verhalen;
- Dat ik me ervoor open kon zetten om zonder oordeel en vanuit een oprechte nieuwsgierigheid te luisteren;
- Dat het me frustreerde als ik weer eens meerdere pagina’s kon vullen met een schitterend, inspirerend verhaal terwijl ik maar 8 regels ruimte kreeg in de krant;
- Dat de interactie met mensen die ik (nog) niet kende, me energie gaf.
Ik heb toch vaak gestunteld in de beginperiode. Wetend dat ik verhalen nodig had, maar niet wetend wie ik daarvoor aanspreken zou.
Na een tijdje begonnen ze mij te herkennen als “die van Het Belang”. 😉 Dat opende deuren!
Dat lag me goed, die opdracht als reporter.
Ik pluk er nog altijd de vruchten van.
Ik ben nog altijd een sprokkelaar van verhalen.
Verbindende verhalen, van mens en natuur.
Heb jij een verhaal dat verteld moet worden? Ik hoor het graag.
Foto: © Pieter Gregoire
Figurant: vriendin en onderneemster Cindy Bex van De Kleine Theeboom
